Hu! Hu! Ha! Nasza zima zła! Któż nie zna tych dziarskich słów? Któż nie słyszał nigdy o „odważnym” Stefku Burczymusze? Któż nie uronił łzy, a może i dwóch, nad losem rodziny z Naszej szkapy? Tak właśnie pisała Maria Konopnicka – z wyczuciem rytmu i z wrażliwością na język, z humorem, a czasem z ostrą puentą. Niekiedy zostawiała czytelników, szczególnie tych starszych, z refleksją, innym razem dawała – tym młodszym – moralnego prztyczka w nos. Utwory Marii były tak wielowymiarowe jak ona sama i epoka, w której żyła. A czasy te należały do niespokojnych: represje po upadku powstania styczniowego, przygasająca nadzieja na odzyskanie przez Polskę niepodległości, przetaczająca się przez kraj fala antysemityzmu, kwestia emancypacji kobiet oraz różnic między chłopami a inteligencją. Bolączki te nurtowały wybitnych twórców pozytywizmu: Elizę Orzeszkową, Bolesława Prusa, Henryka Sienkiewicza. Do tego zaszczytnego grona należała także Maria Konopnicka. I miejsce w tej plejadzie nazwisk zajęła poczesne – czego dowodzi uroczyście obchodzone w 1902 roku 25-lecie jej twórczości, które przerodziło się w prawdziwą manifestację narodową. Rok później, jako wyraz wdzięczności i podziwu, darowano jej na własność dworek w Żarnowcu, w którym dziś mieści się muzeum poświęcone pisarce. Czas więc sprawdzić, co poza znanymi z lekcji polskiego utworami ma do zaoferowania Maria Konopnicka – zarówno dorosłym, jak i dzieciom; do czytania zarówno latem, jak i kiedy przyjdzie nasza zima zła!